Dag 12 : Wrangell St Elias NP (Kennecott) (hike)

donderdag 18 juli 2019

(foto's zijn toegevoegd bij verslag van 17.07)

De tocht van gisteren zit nog wat in mijn benen en mijn enkel voelt niet 100%.
Na een stevig ontbijt, haal ik mijn lunchpakket op en maak ik mijn rugzak klaar. Nu is het nog maar 9°C maar dat zal snel oplopen. Ik neem dus veel water mee.

Ik ga een poging doen om tot bij de Bonanza Mine te wandelen. Een wandeling van H+T 14.5 km en 1158 m klimmen. Dat klimmen zal het grootste probleem worden. Je klimt zo'n 160 m per km, dat is dus steil omhoog.

Het pad begint onderaan de verwerkingsunit van de mijnen in Kennecott, de Mill Building.

Eerste stop bovenaan de Mill Building.
Doordat de mijnen ooit in allerijl verlaten werden, bleef er nogal wat afval achter dat niet echt zo gezond is. Aangeraden wordt dan ook om bv geen ongewassen bessen te eten.

Regelmatig neem ik een korte pauze om wat op adem te komen. Soms alleen, soms met gezelschap.
Dit is een snowshoe hare, eindelijk eens ene die ik op de foto krijg. Hij dankt zijn naam aan zijn witte achterpoten.

Naarmate je hoger komt, is er lagere begroeiing en dus worden de uitzichten beter en beter.

American Robin (roodborstje maar zo groot als een merel)

Er staat erg veel berenklauw langs het pad. Dat is een plant die je best niet aanraakt want dat geeft een soort van brandwonden inclusief blaren.
Vandaar ook de lange broek alhoewel het best warm is.

Hier een zicht op de voet van de Kennicott Glacier. Waar de gletsjer eindigt is er een klein meer.

Er zijn geen muggen hierboven maar wel zeer vervelende vliegen. Die blijven rond je hoofd zoemen.
De bloemen trekken veel bijen en mooie vlinders aan.

Ik ben boven de boomgrens nu en de panorama's zijn adembenemend mooi.

Vanop dit pad zie ik het Jumbo Mine Transfer Station.
(het kopererts dat in de mijnen gewonnen werd, ging via een kabelbaan naar de Mill Building)

Nog hogerop zijn resten van de kabelbaan te zien. (van de Jumbo Mine)

Mijn pad blijft maar klimmen. Ik ben stik-op en besluit om terug te keren. Ik heb 5.4 km gewandeld en zo'n 800 m geklommen. Vertrokken om 9u30' en teruggedraaid om 12u45'. Geen toptijd dus.
Ik zal niets zien van de Bonanza Mine helaas maar je moet naar je lichaam luisteren.

Een beetje terug had ik een mooi plekje gezien dat als lunchplek kan dienen.

Met wat takken en mijn regenjas maak ik me een semi-comfortabel plekje in de schaduw.

Lunch with a view.
Ik kijk uit over Mt Blackburn (de met sneeuw bedekte top), de Kennicott en de Root Glacier en op het Jumbo Transfer Station.

Als je zit, maak je geen geluid. Een tip van onze gids Jess in Denali, als je alleen bent en in berengebied wat muziek afspelen. Dus ... een streepje Metallica is mijn afweermiddel.
(wel niet te luid natuurlijk)

Ik heb hier een kleine 2 u zitten genieten.
En ik heb wat getekend, eerst was ik aan het vervloeken dat ik mijn journal had meegenomen maar ben nu wel blij dat ik het mee de berg op gesleept heb.

Om 14u30' ga ik terug richting lodge. Stilaan verdwijnen de vergezichten weer.

Dalen gaat mij altijd beter af dan klimmen. Een uur later ben ik bij de lodge waar de temperatuur intussen naar 27 °C is geklommen.
Ik bestel me een frisse cola en ga wat bijkomen in de zeteltjes naast het gebouw.
Daarna tijd voor een welverdiende douche.
(het is gemeenschappelijk sanitair in dit deel van de lodge, dit wil zeggen 1 toilet voor een 5-tal kamer, douches zijn er maar enkele per verdieping)

Ik heb nog even tijd voor het avondeten om wat aan de blog te werken maar met het tergend trage internet is dat niet altijd een pretje.

Na het diner sla ik een praatje met wat andere Belgen.

Heel in de verte is het een beetje aan het regenen. Zou best meer mogen zijn want alles is zo droog hier en aan het begin van het park is een bosbrand ontstaan.

Ik maak het niet te laat want morgen moet ik al om 8u vertrekken.

Afgelegde km: 0
Het weer: ochtend 9 °C zonnig - namiddag 27 °C zonnig
Hotel: Kennicott Glacier Lodge