Wanneer ik rond 7u uit mijn raam kijk, zie ik alleen maar mist en wolken. Ik had een wandeltocht willen doen maar daar ga ik voor passen. Er zullen geen mooie uitzichten zijn. Ik draai me dus nog even om en sta pas op om 8u30'
Dit is dan het zicht bij de haven.
Na het ontbijt doe ik eerst de was, bel ik met het thuisfront en pruts wat met de foto's.
Daarna breng ik een bezoek aan het Maxine & Jesse Whitney Museum.
De onderwerpen zijn : natuur, wildlife (maar allemaal opgezette dieren), Native American Arts & Artefacts. Het deel over natuur en wildlife valt me wat tegen, het andere deel is wel interessant. Het is een indrukwekkende verzameling.
Nog een korte stop bij Subway om een broodje uit te halen en dan naar de overkant van de baai, Dayville Road. Het wordt weer lunch with a view.
De baai loopt stilaan vol water, het wordt vloed. Dat gaat hier best snel. Voor je het weet sta je met je voeten in het water.
Ik ben bij de Solomon Gulch Fish Hatchery. Hier is geen toegang meer tot het riviertje maar ze leiden de zalmen via een systeem van trapjes naar hun en laten de bevruchting bij hen gebeuren. Zo monitoren ze het aantal zalmen. Wanneer ze uitkomen, worden de net geboren visjes terug in het water vrijgelaten. Om later naar hun geboorteplek terug te keren om op hun beurt eitjes te leggen of te bevruchten.
Ook deze zeeleeuw en zijn 2 vrienden weten dat hier wat lekkers te halen valt.
Ze vangen de ene na de andere zalm. Voor de kenners Coho, of Silver Salmon. De Pink Salmon komt pas later op het seizoen terug.
Dit is een nagemaakte waterval waar de zalmen naar boven springen.
De omstandigheden uit de echte natuur werden nagebouwd.
Je kan een self-guided tour doen van de Fish Hatchery. En wie loop ik daar tegen het lijf? Bill en Heather, die samen met mij in Kennicott waren. Kleine wereld.
Nog gasten voor het eetfestijn. Er liggen/zwemmen 2 zeeotters.
Ook zij doen zich tegoed aan de terugkerende zalmen.
Deze heeft wat last van een meeuw die hem zijn pas gevangen zalm wilt afsnoepen.
Maar geen probleem, met een vlotte draai om zijn as zorgt hij/zij ervoor dat de meeuw aan de verkeerde kant zit. Slim beestje.
Hier en daar komt de zon tevoorschijn en de baai loopt meer en meer vol. Het lijkt erop dat de vloed ook een hoop zalm heeft meegebracht. Er zijn er duizenden.
Op de terugweg naar Valdez stop ik bij de originele site van de stad, Old Valdez Townsite.
Bij de grote aardbeving van 1964 verdween een deel van het stadje in de zee. Men ontdekte dat de ondergrond niet geschikt was voor een stad. Ze verplaatsten 52 huizen naar het huidige Valdez, de rest werd afgebroken.
De straten van toen liggen er nog en er staan bordjes met uitleg over de gebouwen die er stonden.
(na het bezoek aan deze site ben ik naar het museum Remembering Old Valdez gegaan, daar hebben ze maquettes van hoe het stadje er voor de aardbeving uitzag)
Een poging tot voor en na foto's
Zoals ik al schreef, bezoek aan het Valdez Museum & Historical Archive.
(gedeelte aan Hazelet Avenue, er is nog een ander deel op Egan Drive maar daar ben ik niet geweest)
Op deze schets is aangeduid hoeveel aarde verschoof bij de aardbeving. Het grootste deel van het stadje werd gespaard maar ook daar was de ondergrond niet stabiel genoeg.
Terug in Valdez wandel ik wat door het haventje.
Het is niet zo groot, de boten die er liggen zijn grote vissersboten en bootjes van sportvissers.
Ik ben er mooi op tijd wanneer de vissers terugkomen van een dagje vissen op zee.
Velen hebben zalm gevangen maar deze fiere mensen vingen ook enkele grote heilbotten.
Voor het avondeten ga ik naar de Fat Mermaid. Alleen al voor de naam ...
Na een veel te grote portie overheerlijke Fettucini Alfredo met kip keer ik terug naar het hotel.
(ik had een klein technisch probleem met de foto's maar tada, opgelost)
Afgelegde km: 29
Het weer: ochtend: 9 °C en mistig - namiddag 14 °C en bewolkt
Hotel: Best Western Harbor Inn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten